Ik ben 21,5 weken zwanger…. Het is heel bijzonder te denken dat mijn moeder er met 21-22 weken achter kwam dat ze in zwanger was van mij!
Mijn moeder raakte op haar 23e voor het eerst in verwachting en kreeg met 6 weken een miskraam. (Nu precies 35 jaar geleden, vlak voor kerst.) Mijn ouders waren er kapot van! Hun eerste kindje… was er niet meer… Mijn moeder vertelde dat wanneer ze huilde, de hond zijn kop op haar schoot legde en haar alleen maar aan bleef kijken. Hij voelde haar verdriet en troostte haar op die manier, zo aandoenlijk! Dat is ze nooit vergeten.

Mijn moeder stopte niet met vloeien na die tijd en de dokter schreef haar iets voor wat ze in moest nemen wat er voor zorgde dat alles wat er nog zat weg zou gaan. Maar op de dag dat ze het wilde gaan innemen vloeide ze niet meer, dus besloot ze het middel niet te gebruiken.

Weken later, van de ene op de andere dag paste ze haar broek niet meer en ze was in tussen tijd nog niet weer ongesteld geworden dus ze dacht dat ze wel eens opnieuw in verwachting zou kunnen zijn. Ze ging naar de dokter en hij onderzocht haar. Hij vertelde haar dat ze inderdaad in verwachting was! Mijn moeder was dolgelukkig! De dokter zei dat ze maarliefst 21-22 weken zwanger was en dat ze al over de helft was!

Vol ongeloof en blijdschap ging ze naar huis en vertelde ze het aan mijn vader. Hij dook meteen de schuur in en timmerde een mooi ledikant in elkaar.

Mijn moeder rekende terug en was ervan overtuigd dat die miskraam destijds een tweeling moest zijn geweest. De dokter ontkende het, maar het zou niet anders kunnen. Als het een tweeling was geweest dan zou het ene kindje zijn overleden, wat de miskraam betekende en het andere kindje was blijven zitten, ik dus! Mijn moeder bleef het volhouden. Op de uitgerekende datum werd ik geboren en warempel, 2 moederkoeken kwamen na mij er uit! 1 grote van mij en 1 kleine. De dokter gaf een vloek en zei tegen mijn moeder, je hebt toch gelijk gehad!! Mijn moeder wist het wel, maar toen ging ze hyperventileren en heeft de moederkoeken niet meer kunnen bekijken. Het is verder niet meer ter sprake gekomen met de dokter.

Dit verhaal kwam mij ter ore toen ik halverwege in mijn tienerjaren was. Het fascineerde mij! Ik ben gewoon van een tweeling en ik ging er over nadenken hoe het had kunnen zijn met een wederhelft naast mij, los gezien van mijn kleine zusjes. Voor een klein poosje had ik het er moeilijk mee, toen ik een vriendin kreeg die een tweeling was en ik zag hoe het had kunnen zijn. Dat had ik ook kunnen hebben. Als klein kind wilde ik altijd graag een broer, die had ik niet, alleen maar zusjes en er kwam helaas ook geen broertje. Soms dacht ik, misschien was mijn wederhelft wel een jongen, dat was misschien wat ik miste..

Dit verhaal kwam weer bij mij naar boven deze week toen ik besefte dat mijn moeder er nu pas achter kwam, in deze zwangerschapsweek, dat ze zwanger was van mij. Wat een cadeau, onbeschrijfelijk!!
En wat is het leven kostbaar, ik ben blijven zitten maar het andere kindje heeft het niet overleefd, dat had ook ik kunnen zijn.. Het leven is een gave, wees er zuinig op!

– Leonie